Αγιοπατερική Παρηγορία στους Πενθούντες #311288

Δύο γεγονότα στη ζωή του ανθρώπου είναι αδιαμφισβήτητα. Η ημέρα της γεννήσεώς του και η ημέρα του θανάτου του. Στο πέρασμα των αιώνων πολλοί φιλόσοφοι και στοχαστές προσπάθησαν να προσεγγίσουν και να ερμηνεύσουν τη ζωή και τον θάνατο. Και για μεν τη ζωή δόθηκαν απαντήσεις που πολλές φορές κάλυπταν τις αναζητήσεις του ανθρώπου. Εκεί όμως που όλοι στάθηκαν τραγικά αδύναμοι ήταν στο ζήτημα της ερμηνείας του θανάτου. Η διδασκαλία του Ιησού Χριστού περί του θανάτου δεν περιορίζεται σε μερικές γενικές τοποθετήσεις και σε ορισμένες ηθικές, φιλοσοφικές ή θρησκευτικές διδασκαλίες. Τα λόγια του Κυρίου για ανάσταση νεκρών, για μέλλουσα κρίση, για αιώνια ζωή, επαληθεύθηκαν με τον θάνατο και την ανάστασή Του. Η νίκη Του δια της Αναστάσεως έναντι του θανάτου απέδειξε ότι η διδασκαλία του Χριστού είναι η μόνη αληθινή διδασκαλία. Διδασκαλία που δεν στηρίχθηκε στον ανθρώπινο στοχασμό αλλά στην εμπειρία του Αναστάντος. Ο Χριστός, ως άνθρωπος, γεύτηκε τον θάνατο, αλλά ως Θεός τον συνέτριψε και απέδειξε ότι είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου.