Arkadia #23532

Ziemia, bliska przyszłość. Morza zalewają coraz większe części kontynentów, niszcząc cywilizację. Do zakładu wychowawczego w Arkadii trafia Helena. Ta młoda dziewczyna podobno kogoś zabiła, lecz nie zna szczegółów tej zbrodni, gdyż każda nowa więźniarka zostaje poddana wymazaniu pamięci w miejscu zwanym ciemnią. Amnezja nie jest jednak zupełna – w głowie Heleny majaczą skrawki wspomnień, z których próbuje odbudować swoją przeszłość. W tej apokaliptycznej scenerii rozgrywa się opowieść o nadziei, moralności, a przede wszystkim o miłości rozkwitającej na gruzach świata. Helena broni się przed uczuciem do wychowawczyni Nadii, świadoma, że mogą z niego wyniknąć tylko kłopoty. Tymczasem w zakładzie dochodzi do zbrodni, która stawia pod znakiem zapytania dalsze losy bohaterek. Co się stanie z Nadią? Czy Helena dostanie szansę wyjścia na zewnątrz, by poznać swoją historię? Science fiction to najczęściej męski sport. Zatem książka Michałowskiej nie tylko otwiera przejście do odmiennego świata, ale też stanowi klucz do krain innej wrażliwości. Czym jest zalewana przez morze Arkadia? Żyjemy w podzielonym świecie, w którym przekonania oddalają nas od siebie bardziej niż granice polityczne. Co jest prawdą, a co złudzeniem prawdy? Tylko empatia jest prawdziwa. Michał Cetnarowski, „Nowa Fantastyka” Świat po apokalipsie nie jest najlepszym miejscem do życia. A pobyt w więzieniu nie poprawia międzyludzkich relacji. Jednak w powieści Michałowskiej jest sposób na to, by uciec z zakładu, nie opuszczając jego murów. Wolność bowiem jest stanem „umysłu i ducha”. Może ją przynieść miłość, istniejąca poza czasem i przestrzenią. Jedyna wolność, jaka pozostała pensjonariuszkom zakładu dla „zbłąkanych kobiet”. Emocjonująca lektura. Polecam! Elżbieta Żukowska, „Czas Fantastyki” Iwona Michałowska – być może jedyna w Polsce pisarka nosząca kapelusz tyłem naprzód. Urodziła się i zapewne kiedyś umrze, choć niechętnie. W przerwach między dumaniem a pisaniem ukończyła dwie filologie na UAM. Przetłumaczyła sporo książek, wśród nich utwory Ayn Rand, Liliany Bodoc i Raya Bradbury’ego. Literaturę pojmuje jako mówienie w sposób zajmujący o sprawach ważnych. W wolnych chwilach jeździ rowerem, chodzi po górach lub ogląda mecze piłki nożnej. Poza tym normalna.